[qiero]

Co się z tobą działo od momentu wyjazdu z Polski?
Od 2001 roku gram w koszykówkę, uczę się i pracuje we Francji. W maju 2001 roku po udanym sezonie w Ślęzie Wrocław zaryzykowałam i podjęłam decyzje o przeniesieniu się do Francji. Był to wyjazd w nieznane, bez znajomości języka i gwarancji na to, że zatrzymam się tam na dłużej. Z Polskiej ekstraklasy po zdobyciu brązowego medalu poszłam do 2 ligi i zdawałam sobie sprawę, że jak to nie wypali to moja kariera sportowa jest skończona. W Evreux grałam trzy lata, po pierwszym sezonie awansowałyśmy do 1 ligi, a przez następne dwa zajmowałyśmy czołowe miejsca w pierwszej lidze z aspiracjami na awans do ekstraklasy. Te trzy lata szybko minęły, nauczyłam się mówić po francusku, jeść „śmierdzące” sery, pić czerwone wino jak również zachwyciłam się Paryżem i zamkami nad Loara. W 2004 zdecydowaliśmy razem z mężem Piotrem, iż nasz pobyt we Francji nieco się przedłuży. Najlepszym wyjściem, aby się tu zadomowić było znalezienie klubu, który umożliwiłby granie w koszykówkę połączone z pracą. Oferowanie pracy zawodniczkom jest tutaj dość powszechne, wiele drugo i pierwszo ligowych klubów w ten sposób zatyka dziury w budżecie klubowym. Zawodniczki natomiast mają szanse na zdobycie doświadczenia zawodowego, którego często brakuje u schyłku kariery sportowej. Uważam, że jest to świetny sposób na umożliwienie łatwej i płynnej adaptacji w środowisku zawodowym po zakończeniu kariery. Ja otrzymałam taką możliwość od prezesa wówczas drugoligowego klubu z Nantes. Po raz kolejny przeszłam do klubu z niższej klasy rozgrywek. Wytrwałam w nowym otoczeniu w pracy, a sportowo nie dość że od razu awansowałyśmy do 1 ligi, to po trzech latach grania w tej lidze w zakończonym nie dawno sezonie przyszedł awans do ekstraklasy (do ligi, w której grają takie zespoły jak Bourges czy Valenciennes). Teraz jeszcze postanowiłam zdobyć dyplom uczelni francuskiej - w roku akademickim 2007-2008 wzięłam roczny urlop i zapisałam się na studia podyplomowe na kierunku Zarządzanie. Teraz we wrześniu czeka mnie obrona.

Który sezon we Francji był Twoim najlepszym?
Ciężko jest mi tak stwierdzić, każdy był na swój sposób ważny i z każdego jestem zadowolona. Ale dzisiaj mogę chyba powiedzieć, że ten ostatni sezon jest mi najdroższy: w wieku 34 lat awansowałam do francuskiej ekstraklasy (LFB - Ligue Feminine de Basket), ba nawet będę w niej jeszcze grać (o matko, na co ja się godzę w tym wieku!), to w dodatku w życiu prywatnym puzzle zaczynają się układać w jedną całość. Ale to wszystko nie było by możliwe bez wsparcia mojego męża Piotra, rodziny i naszych przyjaciół z Polski i z Francji.

Co się zmieniło w zespole Nantes, że w tym roku uzyskaliście awans?
Nasz zespół budowany jest od czterech lat. Po zmianie dwóch trenerów, w 2006 roku przyszedł wreszcie ten, który dobrał zawodniczki nie tylko pod względem umiejętności sportowych, ale również cech personalnych. Nie szukaliśmy gwiazd, ale zawodniczek, które będą razem ze sobą pracowały i pogodzą się z rolą, jaka im została narzucona przez trenera. Miałyśmy świetny kontakt ze sobą, nie było tzw. obozów w drużynie, śmiało mogę moją drużynę porównać (pod względem panującej atmosfery) do tej, jaka stworzył Algirdas Paulauskas, kiedy grałam w Brzegu. W rankingu przed sezonem moja drużyna Nantes Reze Basket 44 nie była typowana na lidera sezonu, ba nikt nas nawet nie widział w pierwszej czwórce, ale nasza charyzma, chęć walki i zrozumienie ról, jakie mamy do odegrania w danej chwili, stworzyła ekipę, która nie bała się uwierzyć w zwycięstwo.

Jak oceniasz poziom francuskiej koszykówki ligowej?
II liga francuska składa się z czterech grup regionalnych (A B C D), w której gra po 14 drużyn. Aby awansować do I ligi drugoligowe zespoły zmuszone są do angażowania zagranicznych zawodniczek, co podwyższa tym samym poziom tej ligi. Porównać ja mogę do poziomu chyba polskiej I ligi. I liga francuska, w której grałam większość czasu, bo w sumie aż 5 lat, składa się tylko z jednej grupy narodowej i 16 drużyn, mecze są rozgrywane w całej Francji. Lider sezonu awansuje automatycznie do ekstraklasy, a o drugie miejsce na koniec sezonu rozgrywany jest turniej zwany Final Four. W regularnym sezonie rozgrywa się również mecze o Puchar Francji, w którym zespoły I ligi graj z ekstraklasą, na zasadzie, kto wygrywa ten gra dalej. Finał w Paryżu rozgrywany jest przeważnie miedzy zespołami z ekstraklasy. W I lidze gra się szybko i bardzo fizycznie, poziom jest raczej wyrównany, każda drużyna może stanowić zagrożenie, jednak liderzy tabeli przeważnie wygrywają w domu. Problemem ligi jest nieprzemyślany przepis o grze młodych zawodniczek. Federacja Francuska w 2003 roku po rozwiązaniu z powodu braku finansów drużyn rezerwowych zdecydowała, iż w składzie zespołu musi być miejsce dla dwóch zawodniczki poniżej 21 roku życia i że, co najmniej jedna z nich musi zagrać w meczu. Dochodzi do takich absurdów, kiedy kadetki, które nie maja doświadczenia wychodzą na minutę w meczu, dotykają piłkę i schodzą z boiska. Nie jest to ani motywujące dla nich ani pomocne dla drużyny. Każdy klub zobowiązany jest do prowadzenia drużyn młodzieżowych, w których to kadetki mogą się ogrywać. O ekstraklasie więcej będę mogła powiedzieć po tym sezonie.

Czy śledzisz, co się dzieje w brzeskiej koszykówce?
Oczywiście, że ta,k przecież gdyby nie Stal Brzeg, i trenerzy, którzy się wtedy mną zajmowali ja nie grałabym dzisiaj w koszykówkę. Część mojego serca należy do Brzegu - miedzy innymi, dlatego wróciłam do Brzegu w sezonie 1999/2000. Na odległość, ale z ciekawością obserwuje, co się dzieje w brzeskim żeńskim baskecie i życzę, aby koszykówka w tym mieście trwała jak najdłużej i była na jak najwyższym poziomie. Zasługują na to zarówno kibice jak i ci którzy kiedyś ciężko pracowali na jej sukces.

W grudniu odbędą się obchody 50-lecia żeńskiej koszykówki w Brzegu, organizatorzy spodziewają się przybycia wielu byłych zawodniczek, czy można się spodziewać Twojego przyjazdu?
Bardzo bym chciała przyjechać, nie wiem jednak czy mój terminarz rozgrywek na to pozwoli.

Czwarte miejsce w 1990 roku to wciąż największy sukces brzeskiej koszykówki, jak wspominasz tamten czas?
Jak patrzę wstecz na to, czego dokonał klub po roku 1990 to w dalszym cięglu wygląda na to, że jest to nasz największy sukces. To były piękne czasy, ja miałam szanse szkolić się u boku tak wspaniałych zawodniczek jak: Urszula Wasik, Ania Golda, Ewa Listowska, Regina Wyrwas, Bożena Ogorzelec, Kasia Kulwicka, Ewa Świerk - Wdowiuk, Gabi Mróz-Czerkawska, Monika Warsinska i co najważniejsze one zawsze znajdywały czas, aby mi pomoc, wtedy młodej i niedoświadczonej zawodniczce.

Jak długo zamierzasz jeszcze grać w koszykówkę?
Można by powiedzieć ile Bóg da i ile sił w nogach, bo w sercu mam wiele chęci. Problem w tym że nie wiem jak długo mogę jeszcze grać na wysokim poziomie z wieloma obowiązkami poza sportowymi dookoła. I dlatego też, aby nie kusić losu, postanowiłam, że sezon 2008-2009 będzie moim ostatnim rokiem gry.

Jakie masz plany po zakończeniu kariery?
Z koszykówki nie chcę w pełni rezygnować. Myślę, że od czasu do czasu będę miała możliwość potrenowania w klubie z pierwszą bądź drugą drużyna seniorek. Może poprowadzę drużynę młodziczek? W klubie jestem już cztery lata, prezes nie chce żebym po zakończeniu kariery odeszła z życia klubu, chce mnie zachęcić do pozostania i oferuje współprace w klubie w roli managera bądź asystenta trenera. To na razie nieco dalsze plany, ale już za dwa miesiące czeka mnie debiut w LFB Ligue Feminine de Basket i rozegranie ostatniego zawodowego sezonu w karierze. Mam nadzieje, że będzie bardzo interesujący i udany.

Dziękuję za rozmowę.