[qiero]

Czym Pan się zajmował od czasu opuszczenia Brzegu kilkanaście lat temu?
Ogólnie mówiąc zajmowałem się koszykówką. Jestem przy tej dyscyplinie od 1956 roku i to trwa bez przerwy do dzisiejszego dnia. Prowadziłem i żeńskie i męskie zespoły, a w tej chwili pracuję w najlepszej młodzieżowej szkółce w kraju – Prokomie Treflu Sopot. Jestem tam od jej początku, a więc cztery i pół roku. Byłem autorem programu przy tworzeniu tej szkółki i przez dwa i pół roku sam prowadziłem zajęcia we wszystkich kategoriach wiekowych, a obecnie zajmuje się już tylko kierowaniem. Efekty tej pracy są rewelacyjne, bowiem w tym rok już około 20 naszych zawodników miało propozycje gry w zespołach ligowych.

Dużą część pańskiej kariery trenerskiej spędził Pan w Brzegu, czy wciąż interesuje Pana los brzeskiej koszykówki?
Ależ oczywiście, ciągle mam bezpośrednie kontakty z ludźmi związanymi z brzeską koszykówką. Krzysiek Kubiak, mój dawny współpracownik, był tu trenerem przez wiele lat, kibicowałem mu, wspierałem go dobrym słowem. Od czasu do czasu przyjeżdżam też do Brzegu, a i bywam też na meczach Cukierków, jeżeli tylko są gdzieś w okolicy Trójmiasta.

A czy często ma Pan okazje do spotkań ze swoimi brzeskimi zawodniczkami, z którymi osiągał Pan takie znakomite wyniki?
Ze wszystkimi, tak jak przy okazji 50-lecia, rzadko, ale raz na jakiś czas jak przyjeżdżam do Brzegu wcześniej umawiam się z niektórymi dziewczynami i wówczas mam okazję powspominać dawne czasy.

A jakie jest Pana najmilsze wspomnienie z tych lat pracy w Brzegu?
Utrzymanie się w lidze w pierwszym sezonie pracy tutaj. A dlaczego? Przychodziłem tutaj do pracy w II lidze, ale po dyskwalifikacji Czarnych Szczecin otworzyła się szansa na niespodziewany awans. Po wygranych dodatkowych barażach znaleźliśmy się w gronie pierwszoligowców, dysponując składem na II ligę. Nie byliśmy przygotowani na to i 10 pierwszych meczów przegraliśmy. Od 11. meczu zaczęliśmy wygrywać i utrzymaliśmy się, to było najprzyjemniejsze, bo później jak drużyna była przygotowywana do określonego celu, to nie miałem wątpliwości na co nas stać, wynikiem czego było między innymi czwarte miejsce. Brakowało mi jednak kropki nad „i”, bowiem raz przez oszustwa sędziowskie i działaczy Olimpii Poznań zostaliśmy pozbawieni brązowego medalu, a później po pokonaniu mistrza Polski Włókniarza Pabianice w półfinale Pucharu Polski i awansie do finału, dwa tygodnie przed tym meczem pożegnano się ze mną, co uważam że źle wpłynęło na drużynę, która przegrała decydujący mecz ze słabym wówczas ŁKS-em.

Jaka jest według Pana najlepsza piątka w historii brzeskiej koszykówki?
Mogę oceniać jedynie zawodniczki, które widziałem w grze, czyli te które prowadziłem w Stali. Trzeba powiedzieć, że to był wspaniały zespół i trudno jest wyróżnić tylko pięć zawodniczek.

Dziękuję za rozmowę.