[qiero]

Jakie panują nastroje w waszym zespole w obliczu wielu niepowodzeń w tym sezonie?
Wszyscy mamy świadomość tego, że ten sezon jest dla nas bardzo nieudany. Na naszym koncie są jedynie zwycięstwa z dwoma najsłabszymi zespołami ligi, a pozostałe mecze niestety przegrałyśmy. Po takich rezultatach humory są oczywiście kiepskie, ale trener cały czas nastraja nas optymistycznie. Ciągle wierzymy, że nastąpi poprawa i że wygramy jeszcze kilka meczów, jak choćby u siebie z Toruniem, czy z Polkowicami. W tej chwili czekamy na obiecane wzmocnienie, bo jak wszyscy wiedzą z centrem w koszykówkę gra się znacznie łatwiej, co było widoczne choćby podczas ostatniego meczu z Rybnikiem. Musimy walczyć dalej i ciągle wierzyć, że uda nam się zbliżyć do tej upragnionej ósemki, że nie pozostaniemy na jedenastym miejscu.

Czego oprócz centra brakuje temu zespołowi, by osiągać lepsze wyniki?
Myślę, że od początku nienajlepiej był dobrany nasz skład i nie chodzi tu tylko o brak centra. Mamy bardzo młody zespół, w związku z czym brakuje nam doświadczenia boiskowego. Brakuje nam w zespole prawdziwego lidera, który w odpowiednim momencie wziąłby na siebie odpowiedzialność. Wiem, że przed sezonem stawiano na mnie w tej roli, ale ja nie jestem typem takiego gracza. Po drugie, zbyt dużo zmian miało miejsce od początku rozgrywek, najpierw odeszła Katia Dworska, następnie Ałła Jurlagina, zmienił się też trener. Ta zmiana dobrze wpłynęła na naszą grę, ale jak wiadomo każdy trener ma swoją wizję i na pełne efekty potrzeba czasu, a tego nam brakuje.

Co się zmieniło w zespole po tym, jak objął Was trener Leszek Marzec?
Trener Marzec jest bardzo dobrym trenerem i przede wszystkim bardzo dobrym psychologiem. Potrafi doskonale mobilizować nas do pracy, tyle że nie potrafimy tego przełożyć na wyniki. Na treningach pracujemy bardzo ciężko i na meczach dajemy z siebie wszystko, brakuje jedynie tego co najważniejsze – czyli zwycięstw. W tej chwili potrzebujemy jakiejś wygranej na przełamanie, myślę że później poszłoby nam znacznie lepiej. Trener ma bardzo dużo cierpliwości, ale tej z kolei brakuje ludziom, którzy obserwują to z zewnątrz.

Być może tak szybkie pozbycie się Katii Dworskiej było zbyt pochopnym krokiem?
Pozbyto się jej licząc na to, że szybko znajdzie się ktoś na jej miejsce. Teraz może się wydawać, że była to zbyt pochopna decyzja. Można było jeszcze spróbować ją zatrzymać, bo była to silna, wysoka zawodniczka i mogła jeszcze pod koszem nam wiele pomóc.

Na co tak naprawdę stać wasz zespół w tym sezonie?
Przychodząc tu wiedziałam, że celem jest wejście do play off i walka o jak najwyższe miejsce. Nie spodziewałam się jednak, że beniaminki i te słabsze drużyny z tamtego sezonu tak bardzo się wzmocnią. W tym sezonie liga jest bardzo mocna. A na co nas teraz stać? Po pierwsze musiałabym najpierw zobaczyć naszą nową zawodniczkę, jaki prezentuje poziom. Cały czas jednak wierzę, choć wiem że to niezwykle trudne zadanie, że uda nam się zakwalifikować do play off. Jestem dobrej myśli, bo aż tak dużo punktów nam do ósemki nie brakuje. Musimy jednak wygrywać, by się do tego zbliżyć. Nigdy jeszcze nie grałam poza play off i mam nadzieję, ze tutaj tego nie doświadczę po raz pierwszy.

Z czym kojarzył Ci się Brzeg, zanim trafiłaś do Cukierków?
Słyszałam same pozytywy na temat klubu, grały tu przecież moje koleżanki z Lublina, jak choćby Lena Proszczenko, z którą od wielu lat się przyjaźnię. Dziewczyny wypowiadały się o Odrze w samych superlatywach, nie narzekały na sprawy finansowe, a także na atmosferę, które są najważniejszymi czynnikami. Samo miasto jest przyjemne i spokojne. Wprawdzie zawsze grałam w większych miejscowościach, ale zawsze można wyskoczyć do pobliskiego Wrocławia.

Jak w ogóle trafiłaś do koszykówki?
Chyba nie miałam innego wyjścia. Po pierwsze dlatego, ze mój tata jest trenerem koszykówki, a wcześniej był zawodnikiem i nawet grał w jednej drużynie z trenerem Marcem w AZS-ie Lublin. A poza tym to moja mama też się zajmowała sportem, a później również mój brat. Od najmłodszych lat miałam więc kontakt z tą dyscypliną i tak już pozostało.

Jakie jest Twoje najmilsze wspomnienie związane z koszykówką?
Pierwsze ważne wspomnienie wiąże się z turniejem streetballa „Reebok Blacktop”, w którym grałam z kolegami, bo mogły tam występować drużyny mieszane. Wygraliśmy wówczas zarówno turniej lubelski, jak i później warszawski i w nagrodę pojechaliśmy do Frankfurtu. Tam był obecny Shaquille O’Neal, z którym mieliśmy możliwość zrobienia sobie zdjęć. To do tej pory jest dla mnie niesamowite wspomnienie. Poza tym dzięki koszykówce mogłam zwiedzić wiele miejsc, nie tylko w Polsce.

A jak wspominasz awans z zespołem z Lublina do ekstraklasy? Odbyło się to przecież kosztem Kamy Brzeg.
Tak, to było wielkie przeżycie. Byłyśmy wtedy jeszcze bardzo młodymi zawodniczkami, tworzyłyśmy zespół, który grał ze sobą od najmłodszych lat szkolnych. Radość z awansu była bardzo duża. Pamiętam też mecze z Kamą, bo w jednym z nich przyczyniłam się niestety do rozbicia głowy przez Dilę Wieliszajewą.

Jakie masz jeszcze marzenia związane ze sportem?
O reprezentacji Polski trudno jest mi już myśleć, bo nie jestem najmłodszą zawodniczką. Chciałabym natomiast zagrać w zespole, który by walczył o medale mistrzostw Polski.

Czym się zajmujesz, kiedy nie trenujesz i nie grasz w koszykówkę?
Od dwóch lat już nie studiuję. W wolnym czasie staram się szkolić swój angielski, a mam do tego okazję rozmawiając z Khaili i Joei. Poza tym lubię czytać książki, dużo czasu spędzam też rozmawiając ze znajomymi za pomocą Internetu.

[A.Mason]

Bardzo dobry i szczery wywiad.